12 de maio, o meu cumpreanos

 O mes de maio despunta timidamente no horizonte, como o comezo dunha nova novela agardando a ser escrita. Cada día que pasa, as flores danzan co vento, espallando polén de esperanza e promesas de días mornos e luminosos. E mentres o mundo desperta ao son dos paxaros que entoan melodías de alegría, hai unha data que se achega, unha data especial, marcada no calendario coa tinta dos recordos e a expectativa do que está por vir.

O día 12 de maio non é simplemente un número no calendario; é unha marca temporal na miña vida, un punto de inflexión onde o pasado e o futuro se cruzan nun abrazo intemporal. Cada segundo que se achega a esa data está impregnado de emoción e agarda, como un cabaleiro agardando a chegada da súa dama nun baile de máscaras.

Os días van pasando, un tras outro, como páxinas dun libro que se volven máis interesantes co pasar do tempo. As miñas expectativas crecen, igual que as flores no xardín da primavera, agardando que o sol do meu cumpreanos lles dea a luz e o calor que necesitan para florecer. Cada amencer é un recordatorio do día que se achega, unha promesa de novas aventuras e momentos inesquecibles que agardan ser descubertos.

Os preparativos comezan a tomar forma, como personaxes dunha obra de teatro ensaiando os seus papeis antes do gran día. Amigos e familiares comezan a facer planes, conspirando en segredo para crear unha celebración que estea á altura da ocasión. Mentres tanto, eu agardo impaciente, preguntándome qué sorpresas agardan detrás do velo do tempo, e se este ano será diferente aos anteriores.

Cada rincón do meu mundo parece impregnado dunha sensación de anticipación, como se o universo mesmo estivese a prepararse para o gran evento. O aire está cargado de electricidade, e ata os elementos parecen participar na festa, con raios de sol máis brillantes e céus máis azuis que o habitual. É como se o mundo enteiro estivese a celebrar conmigo, agardando a ocasión perfecta para revelar os seus segredos máis fermosos.

Pero, mentres o día do meu cumpreanos se achega inexorablemente, tamén trae consigo unha sensación de reflexión. É un momento para mirar atrás e lembrar os momentos felices, así como os desafíos superados ao longo do ano. Cada cicatriz é unha lembranza da miña forza e resistencia, e cada risa é un recordatorio do poder da felicidade en tempos difíciles.

E así, finalmente, chega o día tan esperado. O aire está carregado de emoción e expectativa, como se o universo mesmo contivese a respiración nunha espera silenciosa. Os regalos están envoltos con coidado, as velas agardan ser acendidas, e os corazóns palpitan con ansiedade ante a chegada dos invitados.

Ao abrir os ollos na mañá do meu cumpreanos, sino unha onda de gratitude e asombro polo milagre da vida. Cada momento parece máis brillante e significativo, como se o mundo enteiro estivese a celebrar conmigo o milagre de existir. E mentres apago as velas e fago os meus desexos, sei que este día será recordado non só polas festas e regalos, senón polos momentos compartidos e os lazos fortalecidos.

E así, mentres o día chega ao seu fin e a noite envolve o mundo nun manto de escuridade, podo ollar atrás con gratitude e mirar adiante con esperanza. Porque o meu cumpreanos non é só unha celebración do pasado, senón unha promesa do futuro por vir, cheo de posibilidades e aventuras que agardan ser descubertas.